Can bile emanetken bedende

Can bile emanetken bedende,
Senin olan neyin var..!
Neyine güveniyorsun ki !
Kibirlenmeye..!?
Malına, mülküne mi ?
Çoluğuna çocuğuna mı ?
Yoksa hatırlı çevrene arkadaşına
..dostuna mı ?
Bilmez misin ki hepsine bir kıvılcım yeter..
Kendin mi kazandın zannedersin ki
Veren almasını da bilir bilmez misin.
Can bile emanetken bedende,
Senin olan neyin var..!
Hadi söyle neyin var senin olan,
Sen nesin..!?
...bir kul değilmisin hiçten ibaret.
Belki bir kelebek kadar,
Belkide bir gül kadar ömrün,
Solup gideceksin elbet.
Can bile emanetken bedende,
Senin olan neyin var..!
Koy başını ellerinin arasına,
...düşün !
Kibirlenmeden,
TEVEKKÜL ET
Mustafa Sait AKSAKAL

BEN ANAMI ÇOK ÖZLEDİM

Hiç dinmeyen gözyaşlarıyla dolu
O Hüzünlü bakışlarını
O Hüzünlü gözlerini
O Hüzünlü güzel yüzünü

Kukunu sesini beni bekleyişini
Özledim
Varlığını özledim
Gülüşünü konuşmanı adımla seslenmeni
Her an gözlerimin önünde gözlerin
ÖZLEDİM, ÇOK ÖZLEDİM BEN SENİ
Kimse üzerine alınmasın,
BEN ANAMI ÇOK ÖZLEDİM

 

Mustafa Sait AKSAKAL

insan

İNSAN:
Ne muhteşem varlık 
..nice gizemleri var çözülmemiş 
Bilinmez denklemleri var 
Bir sır küpü hala 
Keşfedilmemiş bir dünya
Mustafa Sait AKSAKAL